May Day

Would they expect me to wear black? Her voice is soft. I can tell that in her heart she doesn't feel like seeing anybody else tonight. But in a few hours her house will be filled with family and neighbours, who tell her they are so sorry for her loss and yes, of course they will sit down for a moment and no, they won't stay for coffee.

At the age they all are, visits like these happen all the time.

May day

tiny egg shells

on our garden path

-Published in Contemporary Haibun Online

September 2015, vol 11 no 3

hoe een haiku in het Vredespaleis terecht kwam

Op initiatief van de Weesper Mondiale Vredes Stichting Zonneglossis werkten allerlei verenigingen, scholen, kunstenaars, en anderen in Nederland tussen 2007 tot 2011 aan het project ´Vredes Groeitapijt´. De opdracht was om zoveel mogelijk lapjes te maken, die ieder afzonderlijk het thema ´vrede´ uitbeeldden.
Na 4 jaar leverde dat 2000 felgekleurde lapjes op die een groot aantal afzonderlijke kleden vormden. Deze kleden zijn vervolgens allemaal aan elkaar bevestigd tot een tapijt van ruim 100 (!) meter. Een tentoonstelling in de Amsterdamse Mozes en Aaronkerk volgde.

Eén van de verenigingen die in 2011 meedeed was de afdeling Coevorden van Vrouwen van Nu, waar ook mijn moeder lid van is. Zij vroeg mij toen of ik het leuk vond een haiku te maken over het onderwerp ´vrede´ zodat zij die in een lapje kon verwerken. En zo kwam mijn haiku

vredesmars

boven de menigte

vingers in een V

 in borduursteken op een lapje terecht..

..en werd vervolgens samen met nog 29 lapjes van de afdeling Coevorden Vrouwen van Nu, verwerkt tot een kleurig kleed. 

Uiteindelijk is een groot deel van het Vredes Groeitapijt in afzonderlijke delen verkocht. De opbrengst ging grotendeels naar War Child. 

Onlangs werd bekend dat het kleed met de 30 lapjes van de Vrouwen van Nu uit Coevorden naar het Vredespaleis in Den Haag is gegaan, en daar een plekje heeft gekregen in de foyer! Dat is toch wel bijzonder :)

Meer weten over dit project? Klik HIER.

you smell like sunshine,

he says. I smile, I know he's got that line from a book.
We are at the seaside, where it's remarkably warm for this time of year. With the many hundreds of visible footprints in the sand I can hardly believe we are almost alone here. The absence of the usual hustle and bustle of a crowd works for us though.


beach cabin
a sunset mural
on the bedroom wall

new day

I wish it was still raining. The sound is so peaceful that it sets my mind at ease and lets me drift away in one of those dreamless sleeps that have become a habit lately. Sleep that I need so badly to be able to see things in perspective.


new day
the song
of a blackbird

blessed

"It's my last one, I really need it back. I already lost four pens today on tourists." In her over-sized black uniform the stern and elderly lady in front of me looks more like a member of the Salvation Army than a volunteer with the Welsh Talyllyn Railway.
Fifteen minutes later I drop the questionnaire in a glass box (curly letters say Thank You for Taking A Ride With Us Today!) and go look for her on the main platform. When I hand her back her pen she gives me the broadest smile I have ever seen.
"Bless you!", she says.


departing train
waiving back at people
I don´t know

change

Sometimes fate takes an uncontrollable turn and that's that. Period.
It's the kind of fate that lets you function more or less OK in daytime, but haunts you relentlessly during the endless hours of the night with the thought if you could have seen it coming.


midnight
the staircase's
lone lightbulb

print

Again a spooky grey print of a bird in full flight is on our living-room window. I don't know why but it's mostly sparrows that crash against the glass. Very rarely it means death though; I've caught some on the ground below shaking and breathing heavily before flying away again, but most of the time there's no trace whatsoever of any bird, dead or alive.


Spring day
the sound of a cuckoo
but never the bird

Op eigen wijze

op eigen wijze

deelt het kustlicht de nacht in

zolang het opvalt

De steen met deze haiku van Jan Loman (1918-2006) vind je op de rode vuurtoren op Schiermonnikoog. En er is nog een haiku van Jan Loman op het eiland: bij het baken Kobbeduinen. Klik HIER voor een foto.

January sun

The light is beaming through the large glass-stained window and forms a colourful pattern on the cold stone floor. From my seat I have a clear view on the photo that is placed on top of her coffin. Eyes, happy with life, look straight into the camera.


January sun
church bells chime
then fade away